கண்ணாடி வளையல் காரி

அமுங்கி உறையும் ஆயிரக்கணக்கான நினைவுகளுடன் உன்னையும் சேர்த்து வைக்க முடியவில்லை. நீ கட்டுக்குள் அடங்காத காயம். எப்போது வலிப்பாய் எப்போது செழிப்பாய் என்பதை சொல்லிவிட முடியாது. நீ வற்றிய கடலை வானம் ஆக்கும் ஆற்றல் பெற்றவள். ஆழ்மனதிலிருந்து பீறிட்டு எழுகிறாய், இல்லை எழுந்து பீறிடுகிறாய்.


என்னை நான் தொலைக்கிற நாட்கள் எல்லாம் உன்னாலே மீள்கிறேன். அல்லது மீட்கப்படுகிறேன். தொடர்ந்து கொலை செய்யும் வன்மத்தையும் தொடர்ந்து உயிர்ப்பிக்கும் ஞானத்தையும் எப்போதும் உன் தாவணியில் முடிந்து வைத்திருக்கிறாய்.

உன் ஒற்றைக்கல் மூக்குத்தி, தாக்கும் ஒலியில் தெருவெங்கும் சிதறி தெறிக்கிறது என்னுயிர். மிதித்து செல்லும் பல நூறு கால்களில் ஒட்டிக்கொள்கிறேன். ஒவ்வொரு பாதங்களும் உன்னைப்பற்றியே கேட்கின்றன. சொல்லவோ, சொல்லாமல் இருக்கவோ முடியாதவனாகிறேன். கேட்கிற செவிகளெங்கும் ரவுத்திரம் பொங்கும் உன் விழிகள். அதில் எழும், தீ பிழம்புகள் என்னை தாக்கித் தாக்கிச் செல்கின்றன.

அடங்கமாட்டாத என் ஆணவம், அத்தீப்பிழம்பை விழுங்கச் சொல்கிறது. தொண்டைக்குள் செல்லும் தீப்பிழம்பின் ஓசையில், எப்போதோ நீ கொடுத்த முத்தம் வடிகிறது சொட்டு சொட்டாய். நான் இறந்து பிறக்கிறேன். பிறந்து இறக்கிறேன்.

இருந்தும், உயிரின் ஆழத்தில் இருந்து கொண்டு ஏதோ கேட்கிறாய். கண்ணாடி வளையல் அணிந்த உன் கரங்களைப் பிடித்துக்கொண்டே, உனக்காக வாழ்வேன் என்கிறேன். நீயும் அதையே சொல்கிறாய். எல்லாம் சொல்லிவிட்டு அவரவர்களுக்கான வாழ்க்கையை அவரவர் பார்த்துக்கொண்டோம். வேண்டாத நினைவுகளை மட்டும் நானும் சுமக்கிறேன், நீயும் சுமப்பாய் என்றே.


(காதலர் தினமாமே... அதான்)