ஏதாவது சொல்லிவிட்டு போயேன்

சொல்லென்பது சொல்லல்ல. அது உயிரில் பாய்வதும் உயிரை மீட்பதுமான ராட்சச இயந்திரம். நீ சொல்லும் சொற்களை கேட்கும் செவிகள், சில நேரம் மிதக்கின்றன. சில நேரம் முங்குகின்றன.

உதிர்ந்து விழுகின்ற சொற்களில் இருந்து முளைக்கிறது கனவென்னும் காட்சி. இடையே புகுந்து கையில் எடுத்துக்கொள்கிறாய். காட்சிகளாகும் சொற்களை தாங்குகிறது உன் கைகள். காட்சி விரிந்து விரிந்து உலகெனும் எல்லை எங்கும் நீள்கிறது. காட்சியின் கனம் தாங்காமல் உன்னிடமிருந்து மீள முற்படும் சொற்களின் முயற்சி தோல்வியில் முடிகிறது.


எனது நடு உச்சியில் இருந்து உருண்டு விழும் எனது சொல்லால் உன் சொற்களை இழுக்கப் பார்க்கிறேன். கோபமாகிறாய் நீ. உன் கண்களில் இருந்து உதிர்ந்து வரும் வேற்றுச்சொல்லுக்கு இன்னும் பெயர் வைக்கவில்லை.
 
உனக்கும் எனக்குமான கோபத்தில் சொற்களுக்குள் வருகிறது காதல். உன் கை தாங்கும் சொற்களை, என் உச்சி சொற்கள் கட்டித்தழுவுகின்றன. தாங்க முடியாத கோபமும் சொற்களாக உதிர்கிறது. சொற்களின் மூன்றாவது காதல் தொடர்கிறது. உன் சொற்களை பொறுக்கிக்கொள்ள துடிக்கிறாய். அவை துள்ளி, துள்ளி ஏதும் சொல்லாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. நீயும் நானும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொள்கிறோம். ஏதும் சொல்லாமல் போகிறாய், கூந்தல் விரித்து.
 
'ஏதாவது சொல்லிட்டு போயேன்' என்கிறது எனது காய்ந்த சொற்கள். சொற்களுக்கும் தெரியாது, நீயென்பதும் சொல்லல்ல.

pic courtesy: http://non-formula-art.en.made-in-china.com/